முதன்மை உள்ளடக்கத்திற்குச் செல்

ஜிம்மியும் சில நிகழ்வுகளும்...


ஒவ்வொருமுறை உதைபட்டாலும்
ஜிம்மிதான் கழற்றுமென் காலுறையை
அதில் எனக்கொரு வரம்புமீறலும்
அதற்கொரு ஆத்மதிருப்தியும்

தளைகலற்ற அன்பின்
சிறந்த சான்றை
தெரியாதவைகளாகவே இருக்கின்றன
நாயில்லா வீடுகள்

ஞாயிறு வாங்கும் ஒருகிலோ கறியும்
ரெண்டுரூபாய் எலும்பும்
சரிசம குதூகலம்
எங்களுக்கும் அதற்கும்

உணவிற்கே அது
உண்மையாய் நடப்பினும்
நேர்மையுண்டு அதில்
நாம் அப்படியா என்ன?

சாதம் பற்றாத
கடைசி கல்யாணபந்திபோல
ஒரு குறையாகத்தான் இருக்கிறது
ஜிம்மிக்கொரு நிழற்படம் இல்லாததும்

அன்பு மறுதலிக்கப்பட
எப்பொழுதும் வாய்ப்பில்லை
அம்மாவிடமும் ஜிம்மியிடமும்
டேக் இட் பார் கிரான்டடுகள்

அனைவருக்கும் பார்த்துச்செய்ய
வீட்டுக்கொரு அம்மா
அம்மா மட்டும் பார்த்துக்கொள்ள
வீட்டுக்கொரு ஜிம்மி

அம்மாவும் ஜிம்மியும் ஒரேவகையில்
இருக்கும் வரை உதாசீனப்பட்டும்
போனபிறகு அங்கலாய்ப்பாய்
பேசப்பட்டும்

வண்டியில் மாட்டிய ஜிம்மி
கூழாய் போனபோது
கதறித்தீர்த்தார்...
அக்கா ஓடிப்போனபோது
"ஒரு வார்த்தை சொல்லியிருக்கலாம்"
என்றதோடு நின்ற அப்பா

இப்பொழுதும் போகிறது வாழ்க்கை
ஆளுக்கொரு அறையிலும்
அதில் டிவியும் ஃபோனுமாய்

வெட்கமாகத்தான் இருக்கிறது
ஜிம்மியைபற்றி கவிதையெழுதி
பெயர் வாங்கவும்

கருத்துகள்

  1. ம்ம்ம் எங்க வீட்டிலும் ஒரு ஜிம்மி இருந்தான்.
    நல்லாருக்கு... தொடருங்கள்.

    பதிலளிநீக்கு
  2. உங்க கவிதை ஒவ்வொண்ணா படிச்சிக்கிட்டே வரேன். இன்னைக்கு தான் உங்க பதிவு படிக்கவே ஆரம்பிச்சுருக்கேன். எல்லாமே அருமையான பதிவுகள். ஜிம்மி கவிதை ரொம்பவே அருமை.

    //ஞாயிறு வாங்கும் ஒருகிலோ கறியும்
    ரெண்டுரூபாய் எலும்பும்
    சரிசம குதூகலம்..
    எங்களுக்கும் அதற்கும்..//

    இந்த வரிகளை ரொம்பவே ரசித்தேன்.

    பதிலளிநீக்கு
  3. சூப்பர்.

    உங்கூட்டு ஜிம்மி மேரி எங்கூட்லயும் ஒரு மணிப்பய இருந்தான்.

    அன்பு காட்டுறதுல சில சமயம் தாயையும் மிஞ்சுவான்.

    பதிலளிநீக்கு

கருத்துரையிடுக

இந்த வலைப்பதிவில் உள்ள பிரபலமான இடுகைகள்

விட்டில் பூச்சிகள்

"அ ய்யா... நம்ப பையன்னு தெரியாமக் கூட்டிக்கிட்டு வந்துட்டோம். மன்னிச்சிடுங்க. பலதடவை கேட்டும் தம்பி யாருன்னு சொல்லவேயில்ல! காலேஜ்ல இருந்து புகார் வந்ததால கூட்டிக்கிட்டு வந்துட்டோம்..." இன்ஸ்பெக்டரின் அறைக்கு முன்னால் ரைட்டருக்கு பக்கத்தில் இருந்த நீளமான பென்ஞ்ச்சில் வலிக்கும் கால்களை நீவியபடி குறுகி உட்கார்ந்திருக்கறேன் நான். கொஞ்சநேரம் முன்னாடி வரைக்கும் ஜட்டியோடு செல்லுலதான் வைச்சிருந்தாங்க. வர்றவங்க போறவங்க எல்லாம் முடியை பிடிச்சி அப்பியதில் கண்ணம் கன்னிப்போய் கிடக்கிறது. வாயைத்திறந்து எதுவும் பேசாததால், "என்னா திமிருடா உனக்கு?"ன்னு லத்தில துணிய சுத்தி புட்டத்திலும் கெண்டைக் காலிலும் செம அடி! எல்லாம் உள்காயம். மேலுக்கு பார்த்தா ஒன்னுமே இல்லை. உள்ள வலி சும்மா வின்னு வின்னுங்குது. சிட்டி நைட்டு ரவுண்ட்ஸுக்கு கிளம்பிய அப்பாவுக்கு நியூஸ் போயிருக்கும் போல. நைட்டு 11 மணிக்கு ஸ்டேசனுக்கு வந்துட்டாரு. மெல்ல சாய்ந்து இன்ஸ்பெக்டரின் அறைக்குள் எட்டிப் பார்க்கிறேன். குற்றவாளிகளோடு பழகிப்பழகி மாறிப்போன அதே இறுகிப்போன அப்பாவின் முகம். "வேற ஏதாவது பிரச்சனை இதுல

நினைவுகளைத் தொடுதல்...

இ ந்தப் பயணம் அவசரகதியாய் ஒரு மாதம் முன்பாக மட்டுமே திட்டமிட்டது தான். என்றாலும் கிளம்புவதற்கு ஒரு வாரமாகவே என் முகத்தில் படர்ந்து பூத்துக்குலுங்கிய தேஜசை.. சரி... தம்பாக்குல சிரிக்கும் வழியலை வீட்டார் கண்டுகொண்டு நமட்டுச் சிரிப்போடுதான் என்னை கையாண்டு கொண்டிருந்தனர். பசங்களுக்கே என் வழியல் பின்பான பம்மலை பார்த்து கொள்ளச்சிரிப்பு. வீட்டம்மா தான் விமான நிலையத்துக்கும் கொண்டு வந்து விட்டார். அறிவுரை வேற... ”அந்த லூசு ராமாட்டம் இருக்காம அப்படியே சிங்கப்பூரு ப்ளைட்டு புடிச்சு போயிருய்யா.. பழைய நெனப்புல இங்கன ரிடர்ன் ஆகிறாதிங்க..”றதென்ன... மகள் "யம்மோவ்.. அப்பா மட்டும் அப்படியே போயிட்டாருன்னா எனக்கு ஐபேடு வாங்கித்தரனும் ஆமா..”ங்கறதென்ன... அதைக்கேட்டுட்டு மவன் அப்பங்காரனை பார்சல் கட்டி அனுப்பப் பாக்கறாளுங்கறதைக் கூட புரிஞ்சுக்காம ”அப்படின்னா எனக்கு ஏர்பாடு...”ன்னு அடம் புடிக்கறதென்ன... ங்கொப்புரான... குடும்பமா ஓட்டுறாய்ங்களாம்! அண்ட்ராயர் பேமிலி என்னிக்கும் ஆய்போனுகளை தொடாதுங்கறது தெரிஞ்சிருந்தாலும் பிட்டைப் போட்டு பாக்கறாங்களாம். நானும் ஒரு வீராப்புல ”அப்படித்தான் மக்கழே ஆவப்போவுது